Patricia (derde van rechts) werkt als verpleegkundige op de afdeling Intensieve Zorg in een ziekenhuis in Eeklo, België.
“We hebben in onze opleiding wel geleerd om met besmettingen om te gaan, maar dat ging tot dusver bijna altijd om solitaire gevallen. Dit is heel iets anders, dit is immens.
Het was even slikken toen we beseften wat op ons af ging komen, maar er werd snel gehandeld op de afdeling door de maatregelen die genomen werden en de voorbereidingen die we konden treffen.
We zagen op onze dienst plots een ware metamorfose, van alles clean naar alles besmet. Ook wij zijn bang om besmet te raken maar het besef dat de zorg moet verstrekt worden is nu groter dan ooit.
Plots kregen we de grote toestroom van mensen die naar adem snakken, angstig zijn aan de telefoon naar huis vlak voor ze in slaap gaan omdat ze niet weten voor hoelang. Het is heel erg zwaar, ook omdat de patiënten zelfs geen bezoek mogen/kunnen ontvangen. Dat maakt het heel lastig en emotioneel. Daarnaast zijn er de persoonlijke beschermingsmiddelen, die broodnodig én schaars zijn, maar die het werken wel bemoeilijken.
Neen, ik heb geen schrik voor het werk dat ik nu moet doen of voor extra shifts die moeten gedraaid worden. Ik ben wel bang voor de vele emoties waarmee we te kampen krijgen, dit zijn moeilijke momenten, maar gelukkig hebben we een sterk team waarbij we op elkaar kunnen rekenen. We kunnen de collega’s vertrouwen en we kunnen er ons hart eens luchten mocht dat nodig zijn. En dat vangnet wordt elke dag belangrijker.”
Patricia (third from right) works as a nurse in the Intensive Care Unit in a hospital in Eeklo, Belgium.
“We have learned how to deal with contagions in our training. But this is something completely different, this is immense.
It took a while before we realised what was heading our way, but we quickly took action and started preparations. On our ward, we saw a true metamorphosis, from a clean zone into a contaminated area. We are afraid of being infected, but the awareness that we must provide care is greater than ever.
Suddenly there was an influx of people who were gasping for air, were anxiously calling home before they went to sleep because they did not know for how long. It is also very difficult, because the patients are not allowed to receive visitors. That makes it very difficult and emotional. There is also our protective equipment, which is much needed and scarce, but which also complicates our job.
No, I am not afraid of the work I have to do now or of extra shifts that have to be made. I do fear the many emotions we face, these are difficult moments, but fortunately we have a strong team and we can count on each other. We can trust our colleagues and we can find support among each other if necessary. And that support is becoming more important every day.”.