Marleen (60) werkt al 38 jaar als verpleegkundige in de rand rond Brussel, waarvan 29 jaar als zelfstandige in een groepje met drie collega’s.  

 ‘De eerste dagen van de coronacrisis leken een ver van ons bed show. Zal dit ons werk beïnvloeden? Ook de zorgvragers reageerden eerst geamuseerd: het is maar een griepje en wij zijn ingeënt. Enkele dagen later planden we toch een vergadering over de vraag hoe we het met ons groepje thuisverpleegkundigen gingen aanpakken. Belangrijkste conclusie: onze zorgvragers – bijna allemaal hoogbejaarde mensen, met een gemiddelde leeftijd van rond de 90 jaar – vrijwaren van het virus. Hoe pakken we dat aan? We maken een ingrijpende keuze: patiënten die nog hun plan kunnen trekken, zullen we voorlopig niet meer bezoeken. Prioriteit gaat voortaan naar de meest hulpbehoevende zorgvragers, die we willen beschermen via het dragen van handschoenen en mondmaskers.

Maar waar vinden we maskers, wetende dat er maar zeven voorradig zijn binnen onze groep. Dan maar creatief zelf stoffen maskers gemaakt. De eerste dagen bekeken onze patiënten ons met rare ogen, en lachten met onze nieuwe outfit. Het had ook gevolgen voor de belangrijke niet-verbale communicatie: met een masker is het veel moeilijker om gevoelens te laten zien en om ons verstaanbaar te maken bij zorgvragers die minder goed horen. Dus voortaan luider praten en meer bewegingen maken met onze handen om dit probleem op te vangen. Wat vroeger normaal was, is nu een punt van nadenken en anders werken geworden. 

Hoe voel ik mij ECHT in deze situatie? Onzekerheid blijft een belangrijk gevoel. Brengen wij dit tot een goed einde? Ook blijft de vraag: kan/moet ik meer doen, want in de rusthuizen zijn veel handen te kort. Kan ik ermee leven om mijn vrije dagen daar niet door te brengen, wegens het grote risico om ook besmet te raken. Samen beslissen we om voor onze kleine groep bejaarde mensen te kiezen. Ik ben heel blij om nu niet alleen te werken, gedeelde verantwoordelijkheid maakt het toch iets draaglijker. 

Dit is mijn leven nu, elke werkdag opnieuw, van bij het opstaan tot het slapen gaan: doe ik de juiste stappen bij het verzorgen van onze zorgvragers om hen en mezelf te beschermen, en breng ik mijn eigen man niet in gevaar. En gevoelsmatig ook moeilijk: mijn kleinzoon van vijftien maanden alleen zien via skype, mijn 88-jarige moeder en drie kinderen niet mogen bezoeken. Ik weet wel dat dit zal voorbijgaan, maar er zal voor mij toch altijd een leven voor en een leven na corona zijn.’ 


Marleen (60) has already worked as a nurse in the Brussels region for 38 years, of which 29 years was as a home nurse in a small group with three colleagues.

‘The first days of the corona crisis felt distant for me. Will this really influence our daily practice? Our clients reacted rather amused: it’s only the flu and we are vaccinated. A few days later we planned with our team the first meeting to see how we could handle the situation. The most important conclusion was that we would try to protect our clients – mainly elderly people with an average age of 90 years – from the virus. How to manage this? We made a drastic choice: we should no longer visit patients who could look after themselves. Our priority would go to our most affected patients, and we would protect them by wearing gloves and masks. But where to find these masks, knowing that in our team only seven items were available? So we started to make dust masks of our own. The first days our patients thought that we came from Mars and laughed about our new outfits. It also had consequences for our important non-verbal communication: a mask makes it very difficult to show our emotions and to make us comprehensible to people with hearing difficulties. So we started to talk louder and to make more hand movements. Things that were normal before, are now subject to reflection and adaptation.

How do I REALLY feel in this new situation? Uncertainty remains a dominant feeling. Can we bring this to a good end? And also the question: must I do additional effort, knowing that rest homes are short-handed? Can I live with the fact that I don’t spend my days off for fear of getting infected? With our team we have decided to choose to support our little group of elder people. I’m very happy to work in this team, because shared responsibility makes it easier.

This is my life now, each day, from getting up till sleep time: am I taking the right steps in the care for our patients, to protect them, myself and my husband? And emotionally also very difficult: seeing my 15 months-old grandson only through Skype, not allowed to visit my 88-year old mum and my three children.  I know that this will end one day, but there will always be a life before and a life after corona.