‘WIJ VOELEN ONS VAAK MACHTELOOS’
Marc ging recent op pensioen als spoedverpleegkundige en lector in de school voor verpleegkunde Stuivenberg in Antwerpen. Door de coronacrisis ging hij terug als verpleegkundige aan de slag op de covid afdeling van het regionaal ziekenhuis van Ronse. ‘Op onze covid/intensieve zorg-afdeling worden patiënten beademd en ondersteund in hun vitale functies. Ze zijn daarbij alleen, en zien enkel op geregelde tijdstippen verpleegkundigen in een angstaanjagend ruimtepak, die nauwelijks met hen kunnen spreken of hun hand vasthouden.
Bezoek is enkel toegelaten wanneer ze vermoedelijk geen levenskansen meer hebben. Wij moeten als verpleegkundigen de regels volgen, maar die beletten wel om onze ‘core business’ uit te oefenen: de patiënt bijstaan en hem onze beste zorgen verlenen. Wij voelen ons vaak machteloos. Maar ook al kunnen we veel minder doen dan gewenst, toch zijn we in deze moeilijke tijden de enigen die dicht bij onze patiënten blijven staan. En gelukkig is er de team spirit die veel helpt dragen. Positief is ook dat brede lagen van de bevolking nu respect en bewondering voor ons werk betonen. Velen hangen als teken van solidariteit witte lakens voor hun ramen, en in sommige straten gaan mensen om 20 u applaudisseren. Ook politici spreken hun waardering uit. Dergelijke tekenen van sympathie worden zeer gewaardeerd door verpleegkundigen, want wij kregen nooit eerder dergelijk maatschappelijk respect. Hopelijk wordt dit niet vergeten als in de nabije toekomst de verloning en het personeelskader besproken worden…
Ik was altijd sterk geïnteresseerd in de geschiedenis van de verpleegkunde, en denk nu vaak terug aan wat op het speldje van de verpleegsters stond in één van de Belgische fronthospitalen tijdens de Eerste Wereldoorlog: “Soms genezen, dikwijls verlichten, altijd troosten”. Het kan ook in deze coronacrisis gelden als leidraad voor ons verpleegkundig werk!’
‘WE OFTEN FEEL POWERLESS’
Marc recently retired as an emergency nurse and lecturer at the Stuivenberg nursing school in Antwerp. Due to the coronavirus crisis, he returned to work as a nurse in the covid-department of the regional hospital of Ronse. ‘In our covid/intensive care-department, patients are ventilated and supported in their vital functions. They are alone, and only see at regular intervals nurses in a terrifying space suit who can barely speak with them or hold their hands. Visits are only allowed when they probably no longer have any chance of life. As nurses we must follow the rules, but they prevent us from pursuing our ‘core business’: to be at the side of the patient and give them our expert care. We often feel powerless. But although we can do much less than desired, we are, in these difficult times, the only people who remain close to our patients. And fortunately the team spirit helps the medicine go down. It is also positive that large sections of the population now show respect and admiration for our work. A lot of people hang white sheets on their windows as a sign of solidarity, and in some streets at 8 pm people are applauding. Politicians also express their appreciation. Such signs of sympathy are well appreciated by nurses, because our profession never had that kind of respect from society. Hopefully this will not be forgotten when the remuneration and the personnel framework are discussed in the near future …
I was always very interested in the history of nursing, and now often think back to what was written on the nurses’ pin in one of the Belgian front hospitals during the First World War: “Sometimes curing, most of the time relieving, always comforting”. It may also guide our nursing work in this coronacrisis!