Fabian studeerde bijna dertig jaar geleden af. Hij werkte eerst vier jaar als psychiatrisch verpleger, maar opende dan een studentencafé (ook de fakbar van de verpleegkundigen) en nadien een restaurant in Leuven. Na 24 jaar is hij door de coronacrisis terug deeltijds als verpleger aan de slag in Sint-Kamillus in Bierbeek (nabij Leuven), een universitair psychiatrisch ziekenhuis van de Broeders van Liefde. ‘In mijn restaurant onderhield ik al lang contacten met Sint-Kamillus. Een aantal patiënten kwam al bij mij afwassen, als onderdeel van hun resocialisatie in de maatschappij. Ik kookteook met biogroenten die de bewoners van het ziekenhuis in hun moestuin kweekten. Toeik door de coronamaatregelen midden maart verplicht werd het restaurant te sluiten, heb ik vrij snel de knop omgedraaid. Ik ben aan de directeur van Sint-Kamillus gaan vragen of ik er halftijds mocht komen werken, en hij ging meteen akkoord. het feit dat mijn verplegerscarrière al bijna een kwarteeuw on hold stond, kon ik moeiteloos de draad weer oppikken. De horeca blijkt een goede leerschool, ook voor de psychiatrie.
Je krijgt een zeer divers publiek over de vloer, en je moet weten hoe je mensen moet aanpakken om hen een goed gevoel te geven. De omgang met klanten, het belang van hygiëne, de organisatie van een dienst, het managen van het personeel… het zijn vaardigheden die je ook als verpleegkundige nodig hebt.
Ik werk nu op een forensische afdeling met geïnterneerde patiënten. De meesten hebben door hun verslaving en onder invloed of in een psychose feiten gepleegd. Na 24 jaar was dat wel even aanpassen, vooral omdat de medicatie sterk geëvolueerd is (andere benamingen, generische producten…). Psychiatrische verpleging verleer je echter niet, dat zit in jou.
De patiënten – waarvan er gelukkig slechts één positief getest heeft – missen hun wekelijkse therapieën, de uitstapjes naar Leuven, het bezoek van hun familie. Vanaf volgende week mogen ze wel terug in beperkte mate familie ontvangen. Voor de instelling is dat niet evident: er wordt nu naar oplossingen gezocht om bezoek onder veilige omstandigheden toe te laten. Op die wijze zullen we onze patiënten – die sowieso in hun vrijheid beperkt zijn – terug perspectief kunnen bieden. Wat ik in dat verband zeer belangrijk vind, is dat in deze crisis de psychiatrische patiënten niet vergeten worden. Sommige mensen hebben ook vandaag nog altijd de neiging om denigrerend te praten over ’t gesticht. Die stigmatisering moet dringend ophouden. Als je een gebroken been hebt, ga je naar de dokter. En als je een gebroken ziel hebt, ga je naar een psychiater of naar een psycholoog.
Verpleging heeft opnieuw een plek in mijn hart veroverd. Ik ben dan wel van plan om na de huidige crisis mijn restaurant terug op te starten, maar ik denk er ook over na om mijn werk in het ziekenhuis voort te zetten. Ik zeg dus zeker niet nee als die vraag komt, al moet ik nog uitzoeken hoe dat concreet kan georganiseerd worden.’
Fabian graduated almost thirty years ago. He first worked as a psychiatric nurse for four years, but then opened a student café (also the nurses’ pub) and then a restaurant in Leuven. After 24 years, due to the corona crisis, he started working again as a nurse in Sint- Kamillus in Bierbeek (near Leuven), a university psychiatric hospital of the Brothers of Charity.
“In my restaurant I was already in contact with Sint-Kamillus for a long time. Patients came to the restaurant to do the dishes, as part of their social rehabilitation. I also cooked with organic vegetables that the residents of the hospital cultivated in their vegetable garden.
When I was obliged to close the restaurant due to the corona crisis, I’ve quickly made a switch. I asked the director of Sint-Kamillus if I could work there part-time, and he immediately agreed. Although my nursing career had been on hold for almost a quarter century, I was able to pick up the thread again quite easy. The catering business appears to be a good training for psychiatric nursing work. In a restaurant you have also a varied public, and you need to know how to approach people to make them feel good. Dealing with customers, the importance of hygiene, the organization of a service, the management of the personnel … these skills are also essential for a nurse. I’m now working in a forensic department with interned patients. Most have committed offenses because of their addiction and under the influence or during a psychosis. After 24 years I had to adapt myself to this new environment, especially because the medication has evolved strongly (other names, generic products …). But you don’t forget psychiatric nursing, that’s in you.
In the past weeks the patients – of which fortunately only one has tested positive – have missed their weekly therapies, the trips to Leuven, the visit of their family. From next week they may receive a limited amount of family again. This is not evident for the institution and solutions are now being sought to allow these visits under safe conditions. In this way we will be able to offer our patients – who are already limited in their freedom – again a perspective.
What I find important in this context is that psychiatric patients are not forgotten in this crisis. Some people still tend to talk derogatory about them. This stigmatization must stop urgently. If you have a broken leg, you go to the doctor. If you have a broken soul, you go to a psychiatrist or a psychologist.
Nursing has again taken an important place in my heart. I would like to restart my restaurant after the current crisis, but I’m also thinking about the continuation of my nursing work in the hospital. I certainly don’t say no when that question will be asked, although I still have to figure out how this can be organized concretely. “