HET IS MOEILIJK TE TROOSTEN IN EEN BESCHERMEND PAK.
Anke Vandenheede is vierdejaars bachelor verpleegkunde bij Hogeschool VIVES in Brugge. Zij loopt stage op de COVID-afdeling van de Sint-Jozefskliniek in Izegem. Ik had al drie weken stage gelopen op de afdeling Neurologie/Psychiatrie van de Sint Jozefskliniek toen die afdeling werd omgevormd tot een covid-19 unit. Ze vroegen of ik wou blijven en ik heb geen seconde getwijfeld. Ik ben jong en kerngezond en behoor niet tot de risicogroep. Het lijkt me evident dat ik oudere personeelsleden met kinderen kan ontlasten door op die unit mijn stage te doen. Een bezoek aan de supermarkt bezorgt mij meer angst om besmet te geraken dan mijn stage. In het ziekenhuis is mij duidelijk uitgelegd welke veiligheidsmaatregelen ik in acht moet nemen. Als ik die richtlijnen nauwgezet volg, is er weinig risico. Ik mag tests afnemen en vervul de gewone verpleegkundige taken: mensen verzorgen en wassen, bloed afnemen, hun temperatuur opmeten. Indien nodig ook extra zuurstof geven. Het belangrijkste voor de patiënten is vooral nabij zijn en hen bijstaan met bemoedigende woorden. Ik heb van het ziekenhuis een smartphone gekregen, we kunnen daarmee familie opbellen en een videochat organiseren. Familieleden sturen ook foto’s van de kleinkinderen door. Onze afdeling ontvangt ook kaartjes en bloemen. Dat zijn allemaal kleine oppeppers die deugd doen.
IT’S DIFFICULT TO COMFORT IN A PROTECTIVE SUIT.
Anke Vandenheede is a fourth year bachelors in nursing student at VIVES University College in Bruges. She is doing an internship in the covid-19 department of the Sint-Jozefskliniek in Izegem.
“I had already done a three-week internship at the Neurology/Psychiatry department of the Sint-Jozefkliniek when that department was transformed into a covid-19 unit. They asked if I wanted to stay and I did not hesitate for a second. I am young and in a perfect health condition. I also do not belong to the at-risk group. It seems obvious to me that I can relieve older staff members with children by doing my internship in that unit. A visit to the supermarket gives me more fear of getting infected than my internship. At the hospital, it was clearly explained to me which safety measures I have to respect. If I follow these guidelines closely, there is little risk of infection. I am allowed to take tests and do the usual nursing tasks: taking care of people, washing them, taking blood samples, controlling their temperature. I can also give them extra oxygen if necessary. The most important thing for the patients is to be nearby and assist them with encouraging words. I got a smartphone from the hospital. We can use it to call family and organize a video chat. Family members also send photos of the grandchildren. Our department also receives cards and flowers. These are all small things but they mean a lot to my colleagues and myself.”